اون‌ها تو واقعیت وحشی خون می‌خورن، ما از اینجا در مذمت آروغ بعد از غذا حرف می‌زنیم.

یک زایشگاه در کابل تحت حمله‌ی تروریستی قرار گرفته؛ جایی نزدیک خونه‌ی خاله‌ی من. یک زایشگاه در بیمارستان پزشکان بدون مرز؛ جایی که ممکن بود من اونجا باشم اگه میذاشتن برم. جایی که من پارسال تلاش می‌کردم بگم جای امنیه، چون سیاسی نیست، چون از ارگ دوره، چون آخه مگه زن و بچه هم هدف میشن؟ نهایتا شاید بخوان دانشگاه رو بزنن. آخر آخرش اگه به بیمارستان هم حمله کنن، اون بخش‌هایی رو می‌زنن که زخمی‌های حملات تروریستی رو برای مداوا بردن، اورژانس، جراحی، نه زایشگاه!

اون روز سعی کردم خبر به مامان و آقای نرسه، ولی دیدم ظهر خود مامان اعلام کردن! از الان تا صد میلیون سال دیگه، اگه تونستم از کار کردن تو بیمارستان‌های کابل و حتی هرات حرف بزنم.

+ سیاست همون چیزیه که یک خبر رو می‌بره رو آنتن و یکی رو نه، یکی رو پررنگ می‌کنه و یکی رو کمرنگ. همون چیزیه که کلاه‌گیس ترامپ براش مهم‌تره تا پاره شدن شکم زن باردار. تف تو این سیاست.