بشنو از من کودک من!

ساخت وبلاگ

نمیدونم چرا این خانم اینجوریه! یه حس فرار ازش دارم. بعد از قضیه‌ی کربلا و هم‌سفر شدن ما با این خانم و پسرش، این محبت‌هاش خیلی شدت گرفته. نسبت به خواهرم بیشتر و نسبت به من کمتر. دخترش رو هم بار آخری که دیدم خیلی لبخند میزد و بیشتر از همیشه صحبت میکرد. پسرش رو هم نگم بهتره. انقد ازش متنفر شدم که حد نداره. تو این چند سالی که اینا همسایه‌ی ما بودن اصلا پسرهای این خانم رو ما ندیدیم! حالا نمیدونم این آقا از کجا خواهر من رو دیده و پسندیده. خوب بندگان خدا، شما به هر طریقی هم بخواین جلو بیاین، این محبت‌های فراوان و خارج از حد معمول، راهش نیست. همون مثل قدیم اصلا محل ندین بهتره! اون وقت‌ها انقد من راحت بودم. این خانم میومد خونه‌ی ما اصلا نگاه هم نمیکرد بهمون:) مثل بقیه لازم نبود حتما بری سلام‌واحوال‌پرسی پر و پیمون کنی. یه سلام از دور هم کافی بود;) گاهی سلام هم میکردی جواب نمیداد، نه از روی بی‌محلی، بلکه اصلا حواسش نبود و یا داشت صحبت میکرد؛ خلاصه که براش اهمیت خاصی نداشتیم! حالا تو سفر انگار ما رو زیر ذره‌بین گذاشته بودن. من و خواهرم که کلا تنها میرفتیم همه جا. علتشم وجود ایشون و پسرش بود. یعنی اگه نبودن حتما حتما با والدین عزیز میرفتیم. یه لحظه ما با پدر و مادرمون تنها نبودیم، یه آب خوش از گلوی ما پایین نرفت تو این سفر. تصور کنین ما از طرف پدر و مادر از هفت دولت آزاد بودیم، اون وقت ایشون از ما سوال جواب میکردن که شما کجا میرین و کجا بودین؟ البته به منظور بازپرسی که حق و جرئتش رو نداشتن :) ولی از روی ف.ض.و.ل.ی میکردن این کار رو. گرچه جواب هم نمیگرفتن. ما بی‌ادب نیستیم هاااا! ولی واقعا خیلی رو اعصاب بودن و اگه میخواستیم یه‌کم باهاشون خوش و بش هم بکنیم دیگه معلوم نبود چی میشد. تو اون سفر من هی وسایلامون رو به زور از دستشون میگرفتم؛ ازیرا که ایشون سعی تمام داشتن حتما در حمل وسایل ما مشارکت داشته باشن. آخه با شصت هفتاد سال سن میاد کوله‌ی من یا خواهرم رو برمیداره، میگه سنگینه بذار من بیارم :/ از اونور پسرش انگار نه انگار! انقد نفهم که آقای جان اگه حتی دو تا کوله‌ی سنگین هم پشتشون بود، بازم راست راست راه میرفت و حتی یه تعارف هم نمیزد که من دستم خالیه یکیش رو بدین به من! البته حدس میزنم خیلی ساده است و بخاطر همین به ذهنش نرسیده این کار، وگرنه از سایر خودشیرینی‌ها که دریغ نداشتن! دیگه چی بگم والا!
به خدا خودمم خجالت میکشم این حرفا رو بزنم. میدونم بزرگتره و احترامش رو باید نگه دارم. ولی جدا نمیتونم باهاش عادی باشم. در این حد که تو جمع تقریبا ندیده میگیرمش انقد که حرص منو درمیاره! یعنی محبتاش انقد تابلوئه که بقیه هم حتی بهمون گفتن اینو!
امروز اینجا بود. هی من اینا رو یادم میره، هی این خانم میاد یادم میاره!
غرض از این حرفا اینکه، لطفا محبت بیش از حد به هیچ‌کس نکنین. چون هم طرف خیلی معذب میشه و ممکنه تو رودربایستی گیر کنه، هم اینکه خودتون رو زیر سؤال میبرین و این فکر رو تو ذهن طرف میندازین که لابد من از این سَرَم که این جلو من دولا راست میشه. واسه امر مهمی مثل ازدواج که دیگه اصلا نکنین این کار رو. اگه منفی بشه که اصلا صورت خوشی نداره و تغییر رفتار شما خیلی تو ذوق میزنه؛ اگر هم مثبت بشه توقع عروس خانم و خونواده‌اش اینه که شما همیشه همینجور متواضع باشین و مثل قبل همیشه تأییدشون کنین که این هم مشکل‌ساز میشه بعدا. از یه کودک سن و سال گذشته به شما کودکان عزیزم نصیحت!
حجم سیاه دونده...
ما را در سایت حجم سیاه دونده دنبال می کنید

برچسب : نویسنده : 9monologue9 بازدید : 240 تاريخ : يکشنبه 15 اسفند 1395 ساعت: 22:53