من اینجوری بهش نگاه می‌کنم:

سایه‌ها رو حقیقت درونی آدم‌ها دیدم.

به نظر من سمت راستی یه آدمه با درونی پرتر از ظاهر. چهره‌ای که از خودش تو جامعه و در نگاه بقیه ساخته یه چهره‌ی کوچیک و ضعیفه، چون خودش رو باور نداره و اعتماد به نفسش رو نداره که توانایی‌هاش رو و اون باری که واقعا داره رو بارز کنه. جلوی بقیه دست به سینه می‌ایسته و نگاهش به آرای بقیه است. اگه یادتون باشه اون قدیما غلاما دست به سینه جلوی اربابشون می‌ایستادن.

سمت چپی یه آدم تو خالیه که گرچه از درون پوکه ولی خیلی پر مدعاست. با همین ادعای صرف می‌تونه تو نگاه مردم سطحی‌نگر جامعه برای خودش وجهه و شخصیت بزرگی درست کنه. اعتماد به نفس بالا (هر چند کاذب) داره، دست به کمر زده و قیافه‌ی طلبکارا رو به خودش گرفته. این روش خیلی وقت‌ها جواب میده، چون اکثر مردم، آدمای کم‌هوش یا بی‌هوشی‌ان و هیچ وقت یه چوب برنمیدارن رو طبلش بکوبن تا بفهمن که توخالیه. همیشه تو همون ارتباط سطحی باقی می‌مونن. (می‌مونم)

بیشتر از نیاز تفسیر کردم! :)) البته این تفسیر منه که با هفت درصد از آدمای اطرافم (یعنی یک نفر تو مجازی و حقیقی) همخوانی داره. تقریبا از تمام حقیقی‌ها پرسیدم، مجازی‌هام تعدادیشون جواب دادن.

+ فرمودن نظرم وحشتناکه، واسه همین از شمام پرسیدم. ظاهرا درست فرمودن، از نظر تعداد زیادی از پاسخ‌دهندگان، پاسخ این سؤال کاملا بدیهی بود و اصلا نیازی به فکر کردن نداشت. خدا گذشتگانمو رحمت کنه، زنده و مرده. اونایی که بخاطر تفاوت نگاه ناخواسته همدیگه رو رنج دادیم! شاید اونایی که نظراتشون در اقلیته بیشتر رنج دیده باشن. اونایی که دائم میشنون "این که فقط می‌خواد ساز مخالف بزنه" و بعد دیگه ساکت میشن.

+ از تمام دست‌اندرکاران محترم، ایده‌پرداز، تهیه‌کننده، کارگردان، بازیگران و کلا همگی تشکر می‌کنم :)

+ حقیقی‌ها ازم می‌پرسیدن خوب حالا جواب درست کدومه بالاخره؟ :)))