کجا می‌روی ای مسافر درنگی

و آتش چنان سوخت بال و پرت را

که حتی ندیدیم خاکسترت را

به دنبال دفترچه‌ی خاطراتت

دلم گشت هر گوشه‌ی سنگرت را

و پیدا نکردم در آن کنج غربت

بجز آخرین صفحه‌ی دفترت را

همان دستمالی که پیچیده بودی

در آن مهر و تسبیح و انگشترت را

همان دستمالی که یک روز بستی

به آن زخم بازوی هم‌سنگرت را

همان دستمالی که پولک‌نشان شد

و پوشید اسرار چشم ترت را

سحر، گاهِ رفتن زدی با لطافت

به پیشانیم بوسه‌ی آخَرت را

و با غربتی کهنه تنها نهادی

مرا آخرین پاره‌ی پیکرت را

و تا حال می‌سوزم از یاد روزی

که تشییع کردم تن بی سرت را

کجا می‌روی ای مسافر درنگی

ببر با خودت پاره‌ی دیگرت را

"محمدکاظم کاظمی"

کلیک